Vera Drew'un Cesur Yorumu
Vera Drew'un başrolünü oynadığı, yönettiği, düzenlediği ve ortak yazdığı film, kendi hikayesine güçlü bir bakış sunuyor. Film, cinsiyete, geçişe, komedi dünyasına ve ailevi sorunlara dair bir bakış açısı getiriyor. Tüm bunları, DC karakterlerinin dünyasını kullanarak daha eğlenceli ve öz bir şekilde anlatıyor. Drew'un Joker the Harlequin rolünde yer aldığı film, gece yarısı şovunda bir performans sergilemesiyle başlıyor. Bize hikayesini anlatan Drew, Smallville'de küçük bir çocukken (Griffin Kramer), annesinin "Yanlış bedende mi doğdum?" diye sormasıyla rahatsız oluyor. Bu, çocuğa her zaman kullanıcının mutlu bir yüz takınmasını sağlayan bir ilaç olan Smylex veren Dr. Crane (Christian Calloway) ile Arkham Asylum'da bir terapi seansına yol açıyor.

Gotham'da Komedi Macerası
Ergenliğe giren kahramanımız, Gotham'a taşınıp UCB Live adlı şovda komedyen olmaya karar verir. Şovu başlattığında, erkek bir joker oldukları söylenir - bu olumlu bir şey olarak görülür çünkü bu, önlerinde uzun bir kariyer olacağı anlamına gelir. Ancak kadın Harlequin'lerin aksine, yedek dansçılardan biraz daha fazlasıdır. Şovun ücretlerinden ve kısıtlamalarından bıkan kahramanımız, Oswald Cobblepot (Nathan Faustyn) ile arkadaş olur ve ikili, kendi anti-komedi tarzları için kendi tiyatrolarını açmaya karar verir.

Bay J ile Tanışma ve İlişkinin Evrimi
Bu tiyatroda performans sergilerken, başrolümüzden hoşlanan trans erkek komedyen Bay J (Kane Distler) ile tanışır. Bu ilişki hem bir hediye hem de bir lanettir çünkü başrolümüzün trans bir kadın olduğunu fark etmesine yardımcı olur. Ancak Bay J'nin Batman (Phil Braun) ile yaşadığı taciz edici geçmiş sayesinde, aynı taciz edici davranışların çoğu bu ilişkiye de yansımıştır. Başrolümüz östrojen dolu bir fıçıya dalarak dönüşüm geçirir ve Joker the Harlequin olur, kimliğini kabul eder ve komedi dünyasını kasıp kavurur.

Bir Batman Hikayesinin Formatında Kendi Hikayesini Anlatmak
Drew, Batman Forever'ı sinemada izlemenin, Batman (Val Kilmer) yerine Dr. Chase Meridian (Nicole Kidman) olmak istediğini fark etmesini sağlayan göz açıcı bir deneyim olduğunu açıklıyor. Bir Batman hikayesinin formatını kullanarak, Drew hikayesini mizah ve akıllı paralelliklerle anlatabiliyor ve hayatının bu biçimlendirici dönemini karanlığın altında ezilmeden keşfedebiliyor. Drew ve Bri LeRose'un senaryosunun bu dönem hakkında söylediklerinin satır aralarını, gerçekte ne olduğunun sert ayrıntıları söylenmeden okuyabiliriz.

Metaforlar ve Batman Parodisi
The People's Joker'deki metaforlar her zaman işe yaramıyor. Bazen, Batman parodisinin kendisi bu hikayedeki daha derin temaları kaybediyormuş gibi hissettiriyor. Ancak anlatının daha geniş amacı ve itici gücü ve Drew'un bu fikirleri bu bağlamda ne kadar yerinde sunduğu düşünüldüğünde, bu anları gözden kaçırmak kolaydır. Bu çılgın, hırslı deneyin işe yaramasını sağlayan şey, sadece bu senaryo aracılığıyla ruhunu açığa çıkarmakla kalmayan, aynı zamanda Joker the Harlequin olarak komik, tuhaf ve çoğu zaman dokunaklı bir performans sergileyen Drew'dur.

Drew'un Komedi Dünyasındaki Yolculuğu
Drew sadece geçişini ve kendini kabul etmesini değil, aynı zamanda komedi dünyasındaki yükselişini ve o sahne içindeki bir kalıba sığmamanın zorluklarını da anlatıyor. Her şeyden önce, bu, DC ile ilgili herhangi bir şeyden çok komedi sahnesine ve Saturday Night Live'a daha acımasız bir bakış, animasyonlu Lorne Michaels'ın (seslendiren Maria Bamford) korkutucu bir tasviriyle tamamlanmış. Ancak bu başrolde, Drew bu hikayenin kendisinden beklediği her şeyi zekice dengeliyor: ilgi çekici bir başrol, komik bir kahraman, hikayenin duygusal özü ve bu çılgın parodinin ön yüzü.

Drew'un Komedi ve Film Dünyasındaki Başarısı
Drew, Comedy Bang! Bang!, I Think You Should Leave with Tim Robinson gibi birkaç mükemmel komedi dizisinde editör olarak çalışma geçmişine sahip ve Who Is America? dizisindeki çalışmasıyla Emmy ödülüne aday gösterildi. Bu yüzden The People's Joker'ın kusursuz bir zamanlamaya sahip olması ve tüm bu kavramları ve fikirleri abartılı hissettirmeyen veya kaldırabileceğinden fazlasını ısırmaya çalışıyormuş gibi hissettirmeyen tek bir anlatıda bir araya getirmeyi başarması mantıklı.