Aftersun: Geçmiş ve geleceğin arasında yankılanan bir başyapıt

Genç Sophie ve Babası Calum'un Tatili
Film bizi, babası Calum (Paul Mescal) ile Türkiye'ye tatile giden genç Sophie'nin (Frankie Corio) yanına yerleştiriyor. Sadece ikisi, ancak başlangıçta huzurlu rahatlama anları ve neşeli oyun anları arasında geçiş yaptıkları için bu her ikisine de çok yakışıyor gibi görünüyor. Ancak hiçbir tatil sonsuza kadar süremeyeceği için zamanları sınırlıdır. Sophie, akıllı ve aptalca tarzıyla etrafındaki dünyayı keskin bir şekilde gözlemlemeye başlar. Pek çok şeyin hâlâ yeni olduğu, ancak bir bakıma anlamlandırmaya başlayabileceği yaşta.

Calum'un İç Dünyası
Bunların büyük bir kısmı, kapalı kalmaya çalışmasına rağmen sık sık ani karanlık anlarından etkilenen babasını da içeriyor. Film, babasını açıkça önemseyen ancak açıkça sorunlu olan genç bir adam hakkında ne yapacağından emin olmayan Sophie'nin gözünden süzülmektedir. Calum, kaba bir insan değil, yalnızca kendisi ve bir baba olarak nasıl bir role sahip olacağı konusunda son derece kararsız olan ve bir yandan da kendi hayatını belirlemeye çalışan biri.

Şiirsel ve Duygusal Anlar
Film hem sonsuz derecede sabırlı hem de zahmetsizce dengede hissettirirken, tüm bunların oynandığını görmenin oldukça derin bir şiirselliği var. Baba ile kız arasındaki her sahne o kadar yaşanmış gibi geliyor ki, sadece iki kişinin birlikte bir anı paylaşması yerine, bir film izlediğinizi unutmaya başladığınız bir deneyim yaratıyor. Her anın ayrıntıları bunaltıcı ve minimalist olduğundan, içine dalılacak o kadar çok şey var ki.

Doğal ve Etkileyici Performanslar
Basit bir hikayenin, her günkü güzellikleri bulma şekli nedeniyle tam olarak şarkı söyleyebildiğini gösteriyor. Diyalog o kadar doğal ki Mescal'ın Calum'un akıldan çıkmayan tüm nüanslarını ortaya çıkardığını gördüğümüzde daha az yankı uyandırmıyor. Üzerinde ağır bir yük olan bir şey var; film, tıpkı onun gibi kızından saklıyor ve karmaşık bir karakter kokteyli yaratıyor. İfadesinde hafif bir değişiklikle daha çekici ve komik olmaktan kasvetli olmaya geçiş yaparak bir kuruş bile açabilir. Calum'un tek başına kaldığı bir an, ortaya koyduğu tüm nazik kabadayılığa rağmen ne kadar kırıldığını gösteriyor. Çocuk oyuncu olmanın getirdiği tüm zorluklara rağmen Corio, dinamik bir ilk performansında tek bir ritmi bile kaçırmıyor.

Geçici Anların Trajedisi
Calum ve Sophie'nin paylaşacağı bu seferin gerçekte ne kadar geçici olduğunu hissettiğimizde her şeyde bir trajedi var. Bir noktada, neden burada kalıp günlerini bir yerden bir yere atlayarak geçirmediklerini yüksek sesle merak ediyor. Masum bir çizgi, neredeyse atılacak bir çizgi ama yıkıcı bir etkiyi de beraberinde getiriyor. Bunun gibi sayısız an vardır; sıradan konularla ilgili olanlar bile her konuşma, her zaman parmağımızı koyamayacağımız bir şekilde değerli hissettirir. Tüm deneyim, sanki tüm bu zaman kaçınılmaz olarak sonsuza kadar parmaklarımızın arasından kayıp gidecekmiş gibi, başgösteren bir kayıp duygusu tarafından kuşatılıyor.

Ev Videolarının Etkisi
Filmin büyük bir kısmı, yinelenen ev videolarından nasıl yararlandığından kaynaklanıyor, genellikle ikisi birlikte konuşurken uzun sekanslarda oynatılmasından. Sophie, babasını yutan üzüntünün farkında gibi görünüyor ve ona bu konuyu sormak istiyor, ancak çoğu zaman bunu yapacak kesin kelimeleri bilmiyor. Bu anları yakalayarak, onları daha sonra daha iyi anlayabileceği anılara dönüştürmek istiyor gibi görünüyor. Zaten ince bir yaşam dilimi resminde yaşam dilimleri yaratıyor, sanki yalnızca büyük bir kısmının korunabileceği zamandan gittikçe daha azını kesiyormuş gibi. Her ikisi de hayatlarında ancak bir yere kadar sürebilecek anlara tutunuyorlar.

Rüya Gibi Kalite ve Kurgu
Filmin çoğunda neredeyse rüya gibi bir kalite var, özellikle de Calum'un ana sahneden uzaklaştırıldığı anlarda. Onu zamanda donmuş halde bırakan flaş ışığıyla bir tür kulüpteymiş gibi göründüğü için yalnızca her iki kareyi yakalıyoruz. Tüm bunlar, kullanıldıkça ve sonunda nasıl dahil edileceğini giderek daha fazla etkiliyor. Müziğin belirli bir sonuç sekansında üst üste bindirilme şekli, zaman ve mekânın tüm sınırlılığını ortadan kaldırıyor. Bu, Wells'in her şeye nasıl hakim olduğunu açıkça ortaya koyan, çağrıştırıcı ama kesin olan duyusal bir deneyime dönüşüyor. Kurgu da muhteşem; hareketi melankolik olduğu kadar büyüleyici bir şekilde sürdürüyor.

Zamana Karşı Direnen Bir Film
Her şeyin duygusal açıdan daha geçici hale gelmesinde büyük bir cesaret var, ancak ifade edilmesi zor duygusal durumları yakalamanın daha iyi bir yolu yok. Görsellerin ekran boyunca parlak ışıklar halinde dans etmesi, biçim ve duygu arasındaki engelleri ortadan kaldıran ve tek bir bütün haline gelene kadar muhteşem bir şey değil. Bu kolayca biraz sersemletme yaratabilir, ancak geriye hiçbir şey kalmayana kadar nefesinizi sıkma gücüne sahip sinematik bir kucaklaşma görevi görür. Üstünüzü yıkar, dalga üstüne titreşimle size vurur, ta ki daha sonra halıyı altınızdan çekene kadar. Geriye baktığımızda, geçmişle bağımızın gerçekte ne kadar zayıf olabileceğini gösteren, geriye baktığımızda bulunabilecek tüm sevinç ve acılarla dolup taşan bir hatırlama çalışması kalıyor. Her şey söylenip yapıldıktan sonra, biz gittikten uzun süre sonra da zamana karşı direnecek olan Aftersun gibi filmler olacak.