Sevgiyi hissettiğin zaman değeri var.

YAŞAMAK GÜZEL ŞEY…..yazan yöneten Müfit Can Saçıntı …Film gerek konusu gerekse de konuyu anlatmasıyla mükemmel.O kadar güzel işlenmiş ki konu muhakkak izlemenizi tavsiye ederim.Beş kere izledim her zamanda tekrar tekrar izleyeceğim….Sen benim çocukluk kahramanımsın baba.Babası oğluna şu etkileyici sözü söyleyince her zaman gözlerim doluyor.Oğlum ben seni uyanıkken hiç sevmedim,sevemedim dünya gözü ile gel seveyim.Seni çokseviyorum oğlum der.Film konusunda öleceğini öğrenen bir kişinin yapamadıklarını bir liste haline getirmesi,yapmadığı her şeyi yapmak istemesidir.Kesinlikle izleyin.

Hayatınıza değer katan şeyleri geç olmadan kıymetini bilmeliyiz,onların değerini beraberce arttırmalıyız,birlikte zamanı değerlendirip güzel anılar,güzel anlar yaşamalıyız,geç olmadan değeri bitmeden,değerler gitmeden çabukça yapmalıyız.Bugün cesaret edemediğinde yapamadığın şeyleri,yarın zamanın olmadığı için yapamayabilirsin.Ve bugün yanında olanlar,yarın yanında olmayabilir. Hayat çok kısa ve ölümün nezaman geleceği de belli değil.

Bu film işte bu konu üzerine vurgu yapan,bu konuları anlatan,konuyu yaşatan bir hikaye.Kahramanın vefatıyla şaşkınlık ve dökülen son gözyaşları ve merhumdan son kalanlar.Dışarıya konulan ayakkabıları,son elbiseleri,selasını bir camiden okuyan imamın sesi,cenazesinde dedikodusunu yapan ,günlük işleri konuşan akraba ve arkadaşları var.Günlük hayatta keşke diyerek yapamadıklarımız var.Yaşayamadıklarımız,anlatamadıklarımız,yapmak isteyip ötelediklerimiz var.Lakin hep öteliyoruz,çekinmekten söyleyemiyoruz,uygulamaya geçiremiyoruz.Hayat çok kısa ve her şeye rağmen de çok güzel.Hayat bir hanın kapısından girip diğer kapsından çıkıncaya kadar olan hayat.

Bir insanı iyi hissettiren de kötü hissettirende kendimizle büyüttüğümüz farklı düşüncelerimiz, düşünce tarzımız. Yaşam insanın içinde başlar,içinde biter. Toplumlarda da aynıdır. Ortak aklını yitirmiş her toplum yıkımı içinden yaşamaya başlar.İçi müsait olan her toplum bu oyuna gelir. İçini sağlam tutabilen her insan ve toplum kendini dışa karşı koruyabilir.Saygı görmek istiyorsan saygın olacaksın.Değer görmek istiyorsan değer katacaksın.Özlenen olmak için bağ kuracaksın.Aranan olmak için iletişim kuracaksın.Sevilen olmak için seven olacaksın.

Zamanla anlıyorsunuz; insanların kavgaları sizinle değil. Gerçekleşmemiş kişilikleri, sevilmemiş çocuklukları, başarılarla gizlemeye çalıştıkları kaygıları ve sevgi eksikliği,özdeğersizliklerinde .Bazen gerçekten tek sorun, öznenin kendisinde.

Sorunumuz anlaşamamak değil.Konuşsak, anlaşırız. Dinlesek, çözeriz. Ama anlamaya, dinlemeye, sorunları çözmeye gerek duymuyoruz. Bütün İlişkileri mücadele haline getirip, haklı olmayı, mutlu olmaya tercih ediyoruz. Yani anlamaktan kaçıyoruz. Anlamak eylem gerektiriyor çünkü. Seninle uğraşan hiç kimseyle uğraşma, eğer uğraşırsan onunla aynı yerde kalırsın.Etrafından dolanıp devam et yoluna. Sen su gibi sürekli ak,her daim yenilen,her gün yenilen.İki günün aynı olmasın,Dünü dünde bırak yeni şeyler öğren,kitaplarla kendi dünyandan sıyrıl, sevdiklerinin sesini,özlemlerini ,hasretlerini gider.Bir telefon ile seni mi aradım bir bahane bul iletişim kur yeter. Her yere her şeye uyum sağla,Unutma ki dünyada her zaman doğaya uyum sağlayanlar hayatta kalır.Uyum sağlayanlar esnektir çünkü. Olduğun gibi sen ol. Nedensiz gölge yoktur, yeter ki insan kendine gölge olmasın

Mesela dağdan akan suyu düşünün,önüne bir kaya çıkacak olursa vazgeçmez yolundan ama onunla uğraşmaz, kayayla mücadele etmez, etrafından dolaşıp devam eder akmaya.Bizim mücadelemiz aslında kendimiz.kabullenememek,itiraz edip başkaldırmak.

Kimbilir belki de hata bizdeydi. Olmayanı istedik, çok sevilmek istedik ama olmadı.Sevgi yüklediğimiz yüreklerde kendimize yer bulamadık.Üzüldük

İsterdim ki insan biraz sevgi görünce uzaklaşmasın, değer verildiğini hissedince bunu suistimal etmesin. Samimiyet karşısında hadsizleşmesin. Biraz olsun elindekinin kıymetini bilsin değersizleştirmesin. Ama insan, çiğ süt emmiş nihayetinde."

İnsanlar kendilerine karşı mesafeli yaşamam gerektiğini öğrettiler bana! Yaşadıklarımı başka insanlar yaşamasın, uyansınlar diye acılarımı paylaştığımda; sorunlarımı, yaşadığım acıyı insanların önemsemediğine şahit oldum. Canı benim gibi yanmayan hiçbir insan beni anlamadı.

Bir insanın yaşadıklarını anlatması kelimelerle olmayacak bir şey.İnsan kendi yaşadığını biliyor.Kelimler ise hiçbir şekilde yeterli gelmiyor.Bir kısım insanda yaşadığım acılara ve sahip olduğum sorunlara sevindi. Onlar ise en yakınımda olan insanlardı. En yakınımda ki insanlara en uzak, en uzağında ki insanlara en yakın davranma sebebim kendimi onlardan koruma içgüdüsüydü. Bu bir bencillik değildir. Bir can yanıyor ve kimsenin kılı dahi kıpırdamıyor ise o toplumdan umudu kesip uzaklaşmak tek çareniz oluyor

İhtiyacımız olan daha çok uyku değil. Çünkü yorgun olan bedenimiz değil, ruhumuz. İhtiyacımız olan ruhumuzu dinlemek ve onu dinlendirmek. İhtiyacımız olan daha çok doğa, macera, biraz gün ışığı ve sıcak bir kahve. Biraz müzik bir parça çikolata ve durgunluk,biraz kendinle baş başa kalmak.İhtiyacımız olan bize huzur veren insanların sesi. Daha çok uykuya ihtiyacımız yok, uyanıp yaşamaya ihtiyacımız var.