HERŞEY İŞTE O İLK ANDA

İnsanlar her konuda birbirlerini yanlış anlama derdindeler.Herkes kendi doğrularını kabul ettirme derdinde.Herkesin bir önyargısı ve olmazsa olmaz kuralları,ve bu klurallar içinde aşılamaz duvarları var.Halbuki kimse birbirlerini anlama,empati yapma,onun yerinde ben olsaydım ve onu o an ben yaşasaydım düşüncesi yok.Atalar boşuna söylememiş iğneyi kendine çuvaldızı başkasına batır diye.

Bizleri televizyon kanallarındaki saçma sapan dizilerle,saçma sapan yerlere ve saçma sapan düşüncelere sevk ediyorlar.Show derdine insanları harcıyorlar.Herkesin eli bir başkasının cebinde,ailesinde eşinde,kazandığı alın terinde,yaşadığı güzel anlarda,fesatlıkta.Gözler de haset sürmesi var.Onda var bende niye yok.Takdir etme ah çekmeye dönüşmüş,kulaklarda gıybetin,hasetin,yalanın,dedikodunun sesi yankılanıyor.Nefisle haramla, coşturulup insanları illegal yaşam,çok eşli yaşama doğru itmekte,bunada zina deniliyor.En büyük günahlardan.Sadece dünyevi arzular aslında,herşey beş dakika ile yarım saat arasında.Bir yemek yedin ilk hazını alman ilk yudumda,bir elbise aldın ilk giydiğin anda,bir araba aldın o bindiğin ilk zamanda,aslında herşey onu ilk temin ettiğin senin olduğun anda.O mutluluk,o hırs,o dünyavi haz.Herşey işte o ilk anda.

Aslında herşey çok basit,bu basit olanı bir örnekle hatanın nerede olduğunu neyi gözen geçirmemiz gerektiğini vurgulayayım.Bir altı sayısını hehangi bir yere,büyükçe bir şekilde sayı olarak yazalım.Bir köşesine bir kişiyi,diğer köşesine başka bir kişiyi oturtalım.Ne gördüklerini soralım.Biri altı rakamını gördüğünü söyleyecek.Diğer kişi ise dokuz sayısını gördüğünü belirtecek.Halbuki sayı tek,lakin söylenen kelime çift ve birbirinden farklı.İşte bakış açısı bir kişiye altı rakamını gösterip söyletirken, diğer kişiye dokuz sayısını gösterttiyor.Önemli olan nereden,nasıl baktığınız,nasıl anlayıp,nasıl gördüğünüz ve nasıl yorumladığınızdır.

Aslında herşey menfaatin bakış açısıdır.İnsan ilk önce kendisi için olan ister,egoisttir.Herşeyden önce ‘ben’ gelir.Gözlerde ben oldumu,hayat başka şekillerde,başka anlayışla,başka düşünceyle çalışır.Herşeyden önce kendi çıkarlarını ön planda tutar.Anlayamaz çünkü hep önünde kocaman önyargı duvarı set halinde durmaktadır.Gün geçtikçe bu duvara katlar eklenir,çoğaldıkça yükselir.İçinden çıkılmayacak bir labirent halini alır.Algılamaz çünkü beyni tek odak noktasında,ben kısmındadır.Hep kendine yontar herşeyi.Çarkları hep kendi tarafına doğru döner,başkasına zarar vermesini önemsemez.Beyni oksijen almaz,sürekli karbondioksit ile çalışır,hasetlik,fesatlık ön planda olur,bencillik kaplar heryeri herşey o anda oluverir.Kime nasıl zarar verdiğinin farkına varamayabilir.

Dikkatimi bugünlerde bir şey daha çok çeker hale geldi.İnsanlar aynı apartmanda birbirlerini tanımaz haldeler.Birbirlerinin evlerine gelip gitmez oldular.Karşılaştıklarında bir tebessümü eksik eder haldeler.Birbirlerinin gürültüsüne,tozuna kirine gelenine gidenine karışır olmuşlar.Birbirlerine düşmanlık haset eder haldeler.Nedir sizi bunlara sevk eden.Ondaki koltuk bende yok,ondaki zihnet takı çok,altın yüzük,altın gerdanlık.Dünya gösterişi,dünya zevkleri.

Eskiden komşu denilince yakın bir akraba gibi her daim evine girip gidilen bir dost kimliği olurdu.Yardımlaşma paylaşma dayanışma içerisinde olunurdu.Ailenin bir ferdi gibiydiler.Şimdilerdeyse içi boş bir kavanoz gibi sadece suretler var.Anlamları yok.Bedenler var ruhlar kayıp. komşuluk bizden alınan son değerli kavram.Tıpkı diğer alınan değerler gibi hiç ve sıfır.