İstanbul'u alan Türkiye'yi alır, biraz inancınız olsun..

Geçtiğimiz son seçimi Erdoğan %51 oy oranıyla kazanmıştı. Kazanmıştı ama nasıl? Çeşitli spekülasyonlar, şaibeler, CHP seçmeninin ‘’nasıl olsa reis gene her türlü alır’’ mantığıyla sandığa gitmeyişi vesaire vesaire bir sürü etken sayabiliriz. Bu zamana kadar hangi seçim tam tamına, dört dörtlük yapıldı, ya da hangi seçime hile, hurda ve ya şaibe karışmadı diyebiliriz..

Ama bir dakika ‘’reis nasıl olsa ne yapar eder, her türlü kazanır’’ mı ?

Peki ya, İstanbul seçimleri.. İstanbul'u alan tüm Türkiye'yi alır..!!

Evet İstanbul seçimlerini Ekrem İmamoğlu kazanmıştı. İlk baş kendine inandı, sora ekibine ve inancın getirdiği rüzgarla kitleleri arkasına alarak yelkenini şişirmişti.

Şimdi baktığımızda yine aynı senaryolar;

‘’reis abi bu her türlü alır’’

‘’reis kaybeceği seçime girer mi’’

‘’ortalıkta o kadar hile, hurda söylentisi dolaşıyor reis kaybeder mi hiç’’

Şöyle bir uzaktan baktığımda bazen yine aynı kaygılı yüzleri görüyorum. Günlük hayatta sohbet ettiğim insanlarda gene aynı ‘’ ya abi seçimin sonucu baştan belli ‘’ hissiyatını ve negatifliğini hissedebiliyorum. Ama İstanbul seçimlerindeki atmosfere ve siyasi atmosfere baktığımda bu kadar enseyi karartmaya gerektirecek veya umutsuzluğa kapılacak bir durum olduğunu göremiyorum. Yeter ki, siz ilk baş kendinize ondan sonra sizin yerinize söz sahibi olmasını istediklerinize güvenin. Sözlerime burada son verirken, çok önceden izlediğim bir AL PACİNO filmi olan Any Given Sunday’dan ve çok etkilenip, bazen de ilham aldığım bir kesitini paylaşmak istiyorum;

‘’Ne söyleyeceğimi bilmiyorum.

3 dakika sonra, profesyonel kariyerinizin en önemli mücadelesi başlıyor. Her şey bugüne bağlı. Ya takım olarak düzeliriz, ya da parçalanırız.

Santim santim, ta ki biz bitene dek.

Şuan da cehennemdeyiz beyler, inanın bana. Burada kalabilir ve kendimizi harcatabiliriz, ya da tekrar ışığa ulaşırız. Cehennemden yavaş yavaş çıkabiliriz. Ama bunu sizin için ben yapamam.. çok yaşlıyım.

Etrafıma bakıyorum ve genç yüzleri gördüğümde, orta yaşlarda bir erkeğin yapabileceği tüm hataları yaptığımı düşünüyorum.

Tüm paramı savurdum. Beni seven herkesi uzaklaştırdım. Artık aynada gördüğüm surata bile dayanamıyorum.

Yaşlandığınızda sizden bir şeyler alınır, bu hayatın bir parçası. Ama bir şeyler kaybetmeye başladığınıda öğrenirsiniz..

Hayatın santimlerden ibaret bir oyun olduğunu anlarsınız. Futbol da öyle..

Maçta, futbolda ve hayatta…

Hata payı o kadar düşük ki erken ya da geç atılan bir adım sizi hedefinizden uzaklaştırır. Yarım saniye yavaş ya da hızlı kalırsanız yakalanırsınız. Her yerde santimler önemlidir. Maçın her molasında, dakikasında ve saniyesinde.

Bu takımda biz o santimler için savaşırız. Bu takımda biz ve etrafımızdakiler o santim için savaşır. O santim için canımız tırnağımızda boğuşuruz. Çünkü birbirine eklendiğinde kaybetmek ve kazanmak arasındaki farkı belirleriz..

Ölmek ile yaşamak arasındaki farkı!

Şunu bilin! Her oyunda ölmeye hazır olanlar o bir santimi kazanacaktır. Bundan sonra bir hayatım olacaksa neden, o bir santim için savaşmaya ve ölmeye hazır olmamdır.

Yaşamak budur işte, yüzünüzün önündeki 15 santim.. bunu yapmanızı ben sağlayamam.

Yanınızdakilere bir bakın! Gözlerine bakın! Sizin için o bir santim için savaşacak birini göreceksiniz. Kendisini takım için feda edebilecek birini göreceksiniz. Çünkü gerektiği zaman aynı şeyi sizin de onun yapacağını bildiği için. işte takım budur beyler..

Yani ya takım olarak düzeliriz, ya da birey olarak ölürüz.

Bu futbol, hepsi bu kadar..

Şimdi.. şimdi ne yapacaksınız ?? ‘’